Cmentarz Bernardyński jest najstarszym cmentarzem Wilna. Niesłusznie pomijany przez wycieczki – jest równie ciekawy jak Rossa, posiada kolumbarium, które na Rossie zostało wyburzone w latach 60 XX-go wieku.

Znajduje się na Zarzeczu, 15 minut drogi od figury Anioła na głównym placu. Dzielnica do niedawna była zapomniana i nieremontowana, a sam cmentarz położony w oddali od centrum, co być może sprawiło, że nie został za bardzo zniszczony. W porównaniu z cmentarzem Antokolskim i na Rossie jest mniejszy i łatwiej dostępny, położony na łagodnym terenie.

Najstarszy – przeniesiony z poprzedniego miejsca przy kościele św. Anny na zbocze Żwirowej Góry i brzeg Wilenki w 1810 roku. Kaplica wybudowana w latach 1825-1827 obecnie (październik 2014) ma wymieniany dach.

Na cmentarzu, choć w latach 90 został uznany za obiekt zabytkowy chroniony prawem i oficjalnie zamknięty dla nowych pochówków, można znaleźć nowe groby, na szczęście bez szkody dla pozostałych w przeciwieństwie do wcześniej omawianego cmentarza Słonecznego.

Spoczywa tu wiele postaci zasłużonych miastu – profesorowie Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie, wileńscy artyści, księża, ale też powstańcy 1863 roku, żołnierze, którzy zginęli w 1919 roku. Większość grobów jest polskich, część rosyjskich z niewielką ilością litewskich powstałych już w latach powojennych.

Za każdym razem, kiedy odwiedzałem cmentarz, teren był pusty. Przez swoje położenie na uboczu miasta i z dala od turystycznych szlaków, docierają do niego jedynie nieliczni. Nie znajdziemy tu – w przeciwieństwie do Rossy – starszej pani mówiącej wiersze po polsku lub wileńskiej młodzieży utrzymującej porządek i proszącej o złotówki. To miejsce ze specyficznym klimatem i zdecydowanie warte odwiedzenia.

Ciekawy artykuł na stronie Kuriera Wileńskiego – http://kurierwilenski.lt/2010/11/05/moj-cmentarz-bernardynski/